Son bir haftadır gözümüz kulağımız Ukrayna ve Rusya arasında yaşanan savaşta. Günlerdir bu savaşta kim haklı kim haksız diye düşünüyoruz ama bundan daha çok düşünmemiz gereken bir şey var: Orada yaşayan insanlar.

 

Dokuz ay karnında taşıyıp, dünyaya getirmek için acı çektiği ve daha sonra dünyaya geldiğinde onu bütün kötülüklerden koruyarak her an peşinden koşturan, yürümeye başladığı zaman ellerinden tutup heyecanla çocuğunu parka götüren bir anneyi düşünüyoruz.

 

Canının dişine takıp ailesine ekmek götürmek için kendinden ödün veren, sabahtan akşama kadar ailesi rahat bir yaşam sürsün diye çalışan, bazen gece gündüz demeden uykusuz kalarak canını dişine takan bir babayı düşünüyoruz.

 

Her sabah uyandığında neşe ve sevinçle dünyaya gözlerini açan, arkadaşlarıyla parkta oyun oynamak için annesine yalvaran, her şeyden habersiz geleceğe umutla bakan ve sadece o anın tadını çıkaran minik çocukları düşünüyoruz.

 

Kanı kaynayan, taşı sıksa suyunu çıkaran, deli dolu yüreğiyle aşık olan o gencecik delikanlıları düşünüyoruz. Bütün hayatını çalışıp çocuklarını evlendirerek artık eşiyle ikinci baharını yaşayan ve hayattaki tek derdi torunlarını sevip bütün ömrünün yorgunluğunu üzerinden atmak olan yaşlı amcaları düşünüyoruz.

 

Peki sizce onlar ne düşünüyorlar?

Onlar yıkılıp giden evlerini düşünüyorlar.

“Acaba ülkemiz elimizden alınacak mı?” ya da “Ölecek miyiz?” diye düşünüyorlar.

“Arkadaşlarımızla özgürce dışarı çıkacak mıyız? Oturup bir yerde kahve içip takılabilecek miyiz?” diye düşünüyorlar.

Onlar kendilerinin, çocuklarının ve en önemlisi ülkelerinin geleceğini düşünüyorlar.

 

Peki biz ne düşünüyoruz?

Böyle durumlarda biz de çok şey düşünüyoruz ama düşünmeyi unuttuğumuz bir şey var, o da insanlığımız.

 

Böyle durumlarda tarafımızı seçmemiz gerekiyormuş gibi düşünüyoruz. Çünkü savaşta ortada kalamazsınız, bir tarafta olmanız gerekiyor. Ancak bizim seçebileceğimiz tek bir taraf vardır, o da Allah’ın yarattığı insanın ölmemesini istediğimiz, insan hayatının önemli olduğu gerçeğini kabul eden taraf.

 

İşte bizim tarafımız bu olmalı.

İncil’i açıp okuduğumuzda gözümüze çarpan ilk tema sevgi temasıdır çünkü insanlığın yaratılma amacı ve İsa Mesih’in dünyaya gönderilişi, ölümü, çarmıhı yani bütün her şey sevgi üzerine kurulmuştur.

Allah sevgiden hiçbir zaman vazgeçmedi. Ancak maalesef insan yaratıldığı ilk andan itibaren sevgiyi hep suistimal ederek dünyayı bu hale getirdi.

 

Hristiyan inancına mensup biri olarak ben insanların ölmemesi tarafındayım. Bütün bu savaşları düşünürken dua ediyorum ama sadece bununla kalmıyorum, şu anda orada zorla evleri alınmaya çalışan insanlara da elimden geldiğince yardım etmeye çalışıyorum.

 

Ukrayna ve çevresinde yaşayan insanların yardımına koşan kardeşlerim var. Mağdurlara el uzatan, acılarını paylaşan kardeşlerim var. Ben de bu kardeşlerimin yanındayım. Bugün evini, ailesini, çocuklarını kaybeden insanları düşünüyorum ve bu insanlar için elimden ne gelir diye düşünüyorum.

 

Sizleri, bu savaşta acı çeken insanları düşünmeye, onlar için dua etmeye ve aynı zamanda onlar için Rab’be yakaran yardım eli uzatmaya davet ediyoruz.