Tanrı’ya yakın olmak bize amaç, umut, vaat kazandırmaktadır. Tanrı’ya yakın olarak bu dünyanın amaçları ile bilinmeze sürüklenmiyoruz, tam aksine, Tanrı’ya yakın olarak kötülüğe olan savaşımızda Tanrı ile beraber hareket ediyoruz. İbadetimiz O’nun yardımı ile ayakta kalmamızı sağlıyor.
Tapınma, hayranlıkla dolmaktır. Tanrı’nın kim olduğuna ve bizim için yaptıklarına verdiğimiz başlıca yanıttır. Tapınma, gözlerimizi İsa’ya odaklamaktır.
“Gözümüzü imanımızın öncüsü ve tamamlayıcısı İsa’ya dikelim.” (İbraniler 12:2)
Tanrı’yı tanımanın yolu O’na tapınmaktan geçer. Eğer bizi yaratan yüce Tanrı’yı tanımak istiyorsak hayatlarımızı O’nun ayakları dibine serip, O’nunla zaman geçirip, O’na tapınmalıyız.
Dünyadan ve içindeki insani her şeyden uzaklaşarak O’na odaklanmak istediğimiz anlarda, kimi zaman kritik bir karar anında, kimi zaman Tanrı’nın bizim için isteğini duymaya ihtiyaç hissettiğimizde, kimi zaman da anlamadığımız ya da sindiremediğimiz durumları Tanrı’nın ışığında anlayabilmek için oruçla duayı kullanırız. Ancak insanları etkilemek veya günahları örtmek için oruç tutulmaz. Dini bir ritüeli, bir görevi yerine getirir gibi yapılan bir oruç da yoktur.
Rab’bin Sofrası, İsa tarafından ölmeden önce Hristiyanlara verilen bir anma törenidir. Bu tören İsa’nın ölümünü ve dirilişini anmak üzere tüm kiliselerde yapılır ve kiliselerdeki ibadetin merkezinde bulunur.