Kutsal Kitap ışığında gördüğümüz şey şudur; sevap, ibadet ve iyilikler kurtuluşumuz için etkin değildir. O halde Hristiyanlar iyiliklerini veya sevap niteliğindeki eylemleri neden yaparlar? Başka inançlar cennete gitmek için, Hristiyanlar cennette oldukları için iyi işleri gerçekleştirir.
İçimde, yani benliğimde iyi bir şey bulunmadığını biliyorum. İçimde iyiyi yapmaya istek var, ama güç yok. İstediğim iyi şeyi yapmıyorum, istemediğim kötü şeyi yapıyorum. İstemediğimi yapıyorsam, bunu yapan artık ben değil, içimde yaşayan günahtır. (Romalılar 7:18-20)
Benliğin devreye girdiği an, bizim “bunu sadece ben yapabilirim” dediğimiz zamandır. Günaha karşı olan savaşımızda, kendimizi güçlü görüp, hiçbir yardım almaksızın her şeyi yapabileceğimize inandığımız zaman, aslında mağlubiyete kapı açmış oluruz.
Günaha yönelmeden bir hayat yaşayabilir miyiz? Bu bir aslanın önüne et koyup o eti yememesini beklemek gibidir; hem mümkündür hem de mümkün değildir. Aslanın içindeki o dürtü eninde sonunda onun aklında var olan yasa ile eti yedirecektir. Aynı durum çocuklar için de geçerlidir; aslanların et obur varlıklar olması gibi biz de günahkar doğarız. Aslanın eninde sonunda o dürtüye karşı koyamayacağı gibi bebekler de eninde sonunda seçim yapabilecek bilince geldiğinde seçimini kötüden yana kullanırlar. Buna da asli günah diyoruz.