Kutsal Kitap ışığında gördüğümüz şey şudur; sevap, ibadet ve iyilikler kurtuluşumuz için etkin değildir. O halde Hristiyanlar iyiliklerini veya sevap niteliğindeki eylemleri neden yaparlar? Başka inançlar cennete gitmek için, Hristiyanlar cennette oldukları için iyi işleri gerçekleştirir.
İçimde, yani benliğimde iyi bir şey bulunmadığını biliyorum. İçimde iyiyi yapmaya istek var, ama güç yok. İstediğim iyi şeyi yapmıyorum, istemediğim kötü şeyi yapıyorum. İstemediğimi yapıyorsam, bunu yapan artık ben değil, içimde yaşayan günahtır. (Romalılar 7:18-20)
Benliğin devreye girdiği an, bizim “bunu sadece ben yapabilirim” dediğimiz zamandır. Günaha karşı olan savaşımızda, kendimizi güçlü görüp, hiçbir yardım almaksızın her şeyi yapabileceğimize inandığımız zaman, aslında mağlubiyete kapı açmış oluruz.