Her yıl olduğu gibi yine bir yıl bitiyor, yine yılbaşı zamanı geldi. Biz kilisedekiler için Noel zamanı geldi. Her yıl, sonunu iyi bildiğimiz ve sevinç duyduğumuz bir hayat hikayesinin başını yani İsa Mesih’in doğuşunu anıyoruz. Bu sevinçli haberi duymayan kalmasın diye herkesle paylaştığımız bir dönemdeyiz.
İsa’nın dirilişini kutlamaya yaklaştığımız bu günlerde, aynı zamanda günden güne O’nun ölümüne yaklaşıyoruz. Çarmıha dek gün gün neler olmuş, biz de O’nun adımlarını yeniden takip ediyoruz. Son anlarda öğrencilerin O’nu nasıl terk ettiğine içten içe içerliyoruz. Petrus’un düşünceleri içimizde beliriyor: ‘Ben olsam bırakır mıydım, bence bırakmazdım, yani çok büyük bir olaya tanık oluyorlar, zor tabii, korkutucu ama neler gördüm ben, sanmam bırakacağımı… kadınlar çarmıhta bile yanındaydı, ben de O’nu bırakmazdım…’ Eğer bir süredir Mesih’i tanıyorsanız, bu ateş, bu istek çok takdir edici ve samimidir de. Ama eğer birçok yılı ve badireyi Rab’le birlikte atlatanlardansanız, şunu bilirsiniz, belki o an O’nu gerçekten bırakmadınız ama iman hayatınızda zayıf olduğunuz anlar oldu.
İnsanoğlunu sapmış yolundan döndürebilmek için yapılabilecek ne varsa Rab tarafından yapılmıştır. Yolun ortasında kalmış birini kurtarmak için size araba çarpma pahasına yola atılır mısınız? RAB yapabilir.
Teslis, RAB’bin çoklu varlığının mükemmel uyumunu bize gösterir. Yaradanımız gibi bir varlığı basitliğin, tekilliğin içine sıkıştırmak yerine onun varlığının içindeki mükemmel uyuma bakmamız gerekir. Hristiyanlar olarak Tevrat, Zebur ve İncil’de bahsedilen bu gerçeğe inanıyoruz.