Tanrı sevgisinden çok uzakta olduğumuz, sevmekten çok nefret etmenin ve savaşmanın haklı görüldüğü böyle bir dönemde, bugünün önemi daha değerli olsa gerek. Bugün, kilise takvimine göre ‘‘Kül Çarşambası’’ olarak adlandırılır. Bir diğer ifadeyle “alçalış dönemi” yani “lent” dönemi olarak bilinen dönem başlar.
11 Temmuz 1995, Srebrenitsa’ da kadın, çocuk, yaşlı dahil 8300 Boşnak’ın beş gün içinde acımasızca katledildiği kara bir günün başlangıcıdır. Çok değil, elli yıl önce hafızasını yitirmiş milletler aynı topraklarda ikinci dünya savaşının en kanlı sahnelerine sebep oluyordu. Yahudiler toplama kamplarında amansız bir soykırıma maruz kalırken, hafızasını yitirmiş milletler birbirini dehşet verici bir şekilde katlediyordu.
Sırf güzel olduğu için öldürülen Emine Karakaş gibi… 7 çocuk babası kuzeni tarafından sırf kendisi ile evlenmediği için öldürülen bir kız Emine Karakaş . Olay baştan başa absürt. Evli bir erkek, kendinden 20 yaş küçük bir kızı rızası olmadığı için öldürüyor. Ne üzücüdür ki Emine daha 16 yaşında.
Maalesef ülkemizde bitmeyen derin bir kutuplaşma var. İki karşıt grup bir araya geldiği zaman orada yumruklar ve silahlar konuşuyor. Karşılıklı bir şekilde konuşup birbirimizi anlamayı bilmiyoruz. Çünkü biz, aşkını da davasını da sonuna kadar en sert haliyle yaşayan bir ülkeyiz.
Cennet-Cehennem Tanrı’nın adaletinin ve sevgisinin ürünleridir. Cennet, Tanrı ile birlikte olmak isteyip bunun için dünyadaki yaşamına yön veren insanlar için var olan bir yerdir. Cehennem ise Tanrı’yı tanımak istemeyen ve yaşantılarını Tanrı’ya uygun yaşamayan kişiler içindir.
“İNSANLAR ÖLMESİN”, inandığımız gerçek budur. Dünyanın neresinden olursa olsun insanlar savaşın, nefretin, öç almanın sonucunda birbirlerini öldürüyorsa ve biz sadece taraftarı olduğumuz kişilerin canları için endişeleniyorsak, sonu gelmeyen bir nefret döngüsünün içerisinde kaybolacağız.
İncil’de ölüleri yakma uygulaması yoktur, tam tersine ölüleri gömmek gibi bir uygulamanın olduğunu görüyoruz. Bu uygulama Eski Antlaşma’dan gelen bir gelenektir. Yıllarca süregelen bir pratiğin ürünüdür. Kutsal Kitap’taki mezar anlayışından yaratılışın başlangıcından bu yana ölülerin gömüldüğünü görürüz. Kutsal Kitap’ta birçok önemli karakterin mezarının olduğunu görebiliyoruz.
İsa Mesih’in ölümü ve dirilişi için sadece ‘önemli’ demek az gelir, bu iki kavram Hristiyanlığın ana sütunudur diyebiliriz. İsa Mesih’in ölümü ve dirilişi, inancın yükü ve tüm doktrinlerini taşıyan birkaç destekten biridir. Bir Hristiyan bu iki gerçeğe inanmadan Hristiyan olamaz.
İsa’nın dirilişini kutlamaya yaklaştığımız bu günlerde, aynı zamanda günden güne O’nun ölümüne yaklaşıyoruz. Çarmıha dek gün gün neler olmuş, biz de O’nun adımlarını yeniden takip ediyoruz. Son anlarda öğrencilerin O’nu nasıl terk ettiğine içten içe içerliyoruz. Petrus’un düşünceleri içimizde beliriyor: ‘Ben olsam bırakır mıydım, bence bırakmazdım, yani çok büyük bir olaya tanık oluyorlar, zor tabii, korkutucu ama neler gördüm ben, sanmam bırakacağımı… kadınlar çarmıhta bile yanındaydı, ben de O’nu bırakmazdım…’ Eğer bir süredir Mesih’i tanıyorsanız, bu ateş, bu istek çok takdir edici ve samimidir de. Ama eğer birçok yılı ve badireyi Rab’le birlikte atlatanlardansanız, şunu bilirsiniz, belki o an O’nu gerçekten bırakmadınız ama iman hayatınızda zayıf olduğunuz anlar oldu.
Rab’bin Sofrası, İsa tarafından ölmeden önce Hristiyanlara verilen bir anma törenidir. Bu tören İsa’nın ölümünü ve dirilişini anmak üzere tüm kiliselerde yapılır ve kiliselerdeki ibadetin merkezinde bulunur.